Goodbye stranger (2023)

Martijn Lakemeier, bekend uit ‘Oorlogswinter’, speelt de hoofdrol in deze moderne, zomerse grotestadsfilm met een queer randje. Een succesvolle yup heeft 24 uur om zijn leven te overdenken.

Hoewel er werk in overvloed is, heeft de jeugd het niet zo makkelijk. Prestatiedruk, keuzestress, twijfel aan zichzelf; jongeren in Nederland lopen tegenwoordig tegen tal van psychische uitdagingen aan. De succesvolle Paul Schipper (Martijn Lakemeier, l.) is playlist- samensteller bij een grote muziekstreamingdienst, heeft een prachtig huis en een liefhebbende vriendin, Tessa (Claire Bender). Paul krijgt het aanbod om promotie te maken en te verhuizen naar het hoofdkantoor in Londen. Hij is dolblij en zijn vriendin kan niet wachten om het kleine, hippe Amsterdam te verruilen voor het cosmopolitische, nog hippere Londen. Maar dan wordt zijn zekere promotie 24 uur uitgesteld. Die dag wordt Paul op zichzelf teruggeworpen. Hij wordt gedwongen na te denken over zichzelf, zijn leven, zijn keuzen en zijn toekomst.

London calling
Een feestje bij vrienden, een ontdekking in een boekhandel, een etentje met zijn ouders en een ontmoeting met een vriend van vroeger (Jesse Mensah); Paul doorkruist Amsterdam en wordt bij al deze ontmoetingen telkens geconfronteerd met zijn eigen koers. Is hij gelukkig? Is hij op de goede weg? Regisseur Aaron Rookus, die eerder afle- veringen regisseerde van de serie ‘Zuidas’, geeft hier een gezicht aan het script van scenarioschrijver Wander Theunis. Gezien het onderwerp is het niet gek dat er een indrukwekkende muziekscore te horen is, met werk van onder anderen Bob Dylan, Underworld en natuurlijk The Clash met ‘London calling’. De film is, net als de qua sfeer vergelijkbare serie ‘Anne+’, vlot, makkelijk te volgen en luchtig. Misschien wel iets te luchtig, want het geheel maakt geen blijvende indruk, iets wat ‘Anne+’ wel deed.