Toen ik je zag (2023)

Isa Hoes schreef ‘Toen ik je zag’ in 2013, drie jaar na de zelfdoding van haar echtgenoot Antonie Kamerling. Tien jaar later heeft de bestseller een waardige verfilming gekregen.

Het boek gaat over het acteursechtpaar dat dol- gelukkig is met elkaar, hun twee kleine kinderen en de knusse woonboerderij. De depressieve buien van Antonie trekken echter een steeds zwaardere wissel op de relatie. Om het verhaal universeler te maken zijn de namen voor de film veranderd in Esther en Bastiaan. Zij wor- den neergezet door de fantas- tisch spelende Egbert Jan Weeber en Noortje Herlaar. Je gelooft ze als dolverliefd stel en leeft daardoor goed mee als zijn ziekte hun geluk bedreigt.

Worsteling
Egbert Jan speelt Bastiaan dromerig, als een gevoelsmens dat zijn aanzienlijke acteertalent zelf niet ziet. We zien Bastiaan in zijn slechte momenten met een lege blik in de verte staren. Je voelt zijn innerlijke worsteling: ‘Ik heb alles wat mijn hartje begeert… Waarom voel ik me dan toch zo ontiegelijk slecht?’ Ondertussen krijgt ze steeds meer op haar bord. De continue angst dat haar man zichzelf iets aandoet, dit gevoel weer verbergen voor de kinderen om die niet ongerust te ma- ken, de schone schijn ophouden voor de pers en daarnaast een drukke eigen carrière. Je ziet hoe dit aan haar vreet.

Hartverscheurend
De film wordt verluchtigd met kleurige flashbackscènes over hoe ze elkaar hebben ontmoet en met hedendaagse scènes waarin gekke fratsen van Bastiaan voor een lach zorgen. Als kijker raak je wel geïrriteerd als je ziet dat hij weigert zijn pillen te slikken en zijn therapeuten met een vrolijk masker om de tuin leidt. Toch blijf je, tegen beter weten in, hopen dat hij beter wordt. Tot aan het hartverscheurende slot, waarbij weinig mensen het droog zullen houden.