Het werk van een militair op missie bestaat vooral uit wachten; het is een zaak van toewijding, precisiewerk, samen geinen én elkaars levens redden. Zo is te zien in de indrukwekkende oorlogsfilm Warfare.
Het sentiment dat misschien het langst blijft hangen na het zien van deze moderne oorlogsfilm: het lijkt soms zo verschrikkelijk nutteloos, al die verloren levens aan beide zijden. Gevoelsmatig in real time volgen we een Amerikaanse commando-eenheid die zich in 2006 toegang verschaft tot het huis van een Irakese familie. Vanuit dat pand houden ze bewegingen van de ‘vijand’ in de gaten.
Hyperalert
Die vijand kan iedereen zijn die er ‘verdacht’ uitziet. Ondertussen komen de Amerikanen, die immers óók als vijand gezien worden, onder vuur te liggen. In de eerste, ijzersterke scène wordt de essentiële broederband getoond die zo’n groep razendsnel moet smeden, Ook al komen zij ‘thuis’ uit alle uithoeken van de maatschappij. Filmtechnisch zit deze oorlogsthriller – die wegblijft van politiek – goed in elkaar. Dat geldt ook voor de heftige special effects. Juist omdat Alex Garland ook ruimte geeft aan de verveling tijdens zulke missies, komt de levensechte actie extra hard aan. Hij maakt invoelbaar hoe mentaal zwaar het moet zijn om hyperalert te blijven in een levensgevaarlijke situatie waarin evenwel niets lijkt te gebeuren. Garland, bekend van zijn geslaagde burgeroorlogsfilm Civil War (‘24), verfilmde hier met Irak-veteraan Ray Mendoza, diens herinneringen aan een missie tijdens de Irakoorlog.
Warfare draait vanaf 17 april in de bioscoop.
