Nicolas Cage kiest steeds wijzer zijn filmrollen uit. Nog altijd ontpopt hij zich regelmatig als halve waanzinnige, maar het soort films waarin hij verschijnt overstijgen de B-actiefilms van weleer.
Zo zat de onderhoudende crimesatire The Unbearable Weight of Massive Talent (2022) vol zelfspot en was Dream Scenario (2023), waarin Nicolas Cage een brave universiteitsprofessor speelt die als moorddadige versie in ieders nachtmerries verschijnt, een heerlijke film. Dat is The Surfer ook.
Hierin speelt hij een man die met zijn tienerzoon naar de Australische kust van zijn jeugd terugkeert om er zijn ouderlijk huis terug te kopen. Ook wil hij even surfen: de zee is aanlokkelijk blauw, het strand rustig en schoon. Maar surfers blijken iedereen die geen local is uit het water te weren. Hardhandig. De vader weigert zich erbij neer te leggen. Hij parkeert zijn auto op de parkeerplaats tussen strand en zijn gedroomde huis, waar de surfers, die een soort ‘stoere mannensekte’ vormen, hem blijven lastigvallen.
Het relaxte imago van surfer dudes wordt met deze Andrew Tate-achtige jongemannen effectief teniet gedaan. De hitte, vernederingen, de agressie en de wanhoop zorgen voor een explosieve situatie. Het contrast tussen de aantrekkelijke strandomgeving en het aanzwellende gevoel van onheil is zeer effectief. Alle kleuren zijn helder, de vogels krijsen en de aparte muziek helpt mee om een onwerkelijk gevoel te creëren. Nicolas Cage is helemaal op z’n plek in deze steeds krankzinniger wordende situatie.
The Surfer draait vanaf 15 mei in de bioscoop.
