Antichrist (2009)

Porno of horror? Op het festival in Cannes veroorzaakte Lars von Trier een schokgolf met zijn confronterende film 'Antichrist'. Na 'Millennium' levert Scandinavië opnieuw een film over vrouwenhaat.

He (Willem Dafoe) en She (Charlotte Gainsbourg) maken een tragedie mee wanneer hun jonge zoontje te ver uit het raam leunt en vervolgens te pletter valt. Dit ongeval vindt plaats juist op het moment dat het stel verwikkeld is in een hevige vrijpartij. Zij voelt zich enorm schuldig over de dood van haar kind en raakt hierdoor depressief. Hij is psycholoog en besluit haar herstel zelf op zich te nemen. De therapie van zijn geliefde gaat gepaard met confrontaties met haar eigen angsten en nachtmerries. Om deze therapie tot het uiterste voort te zetten, besluiten ze om de plek op te zoeken waar haar angst het grootst was: hun huisje Eden, op een afgelegen plek in het bos. Daar heeft zij eerder enige tijd doorgebracht met haar zoontje om rustig te kunnen werken aan haar studie naar vrouwenhaat en heksenjacht door de eeuwen heen. De geïsoleerde ligging van het huisje en de toenemende angsten van de vrouw leiden echter tot een geestelijke ineenstorting van beiden. Schokkend is het moment dat zij bij haar bewusteloze man een gat in zijn been boort, maar dit blijkt slechts de voorbode te zijn van meer gruwel...

Strijd tussen de seksen
Van Lars von Trier had niemand een gezellige relatiecomedy verwacht, maar met 'Antichrist' wist hij zelfs de verzamelde wereldpers in Cannes te shockeren. Op meesterlijke wijze en in prachtig geschoten beelden weet hij met slechts twee geweldige acteurs een sfeer te scheppen die zelfs een ervaren horrorliefhebber kippenvel bezorgt. Geen ingeblikte filmhorror zoals in 'Saw' of 'Hostel', maar geraffineerd psychologisch verval dat leidt tot expliciet in beeld gebrachte verminking. De film telt na de proloog, waarin het zoontje doodvalt, nog vier hoofdstukken ('Grief', 'Pain', 'Despair' en 'The three beggars') en een epiloog. Naast alle verwijzingen naar religie, en het katholicisme in het bijzonder, draait de film vooral om de strijd tussen de seksen. Haar studie naar 'gynocide', vrouwenvervolging, zijn rol als dominante therapeut en haar schuldgevoel over de dood van hun kind leiden haast onvermijdelijk tot wraak op de man... op haar man. Niet geschikt voor tere zieltjes!