Vous n'aurez pas ma haine (2022)

Hoe leef je verder als je partner omkomt bij een aanslag en je alleen achterblijft met een kind van anderhalf jaar oud? Ontzetting, verdriet en gemis horen daarbij. En haat?

De aanslag op de Parijse club Bataclan op 13 november 2015 eiste 89 levens. Nabestaande Antoine Leiris reageerde met de Facebookpost ‘Jullie namen het leven van mijn vrouw, maar mijn haat krijgen jullie niet’. Het bericht ging ‘viral’ en media uit de hele wereld doken er bovenop. Leiris schreef hier vervolgens een autobiografisch boek over. De Duitse filmmaker Kilian Riedhof heeft nu dit boek verfilmd en toont hoe hoofdpersoon Antoine (Pierre Delandonchamps, r.) met dit trauma omgaat. De film start op de ochtend van de fatale dag, met wat huiselijke beslommeringen en een vluchtig afscheid. Die avond gaat Antoine’s vrouw Hélène (Camélia Jordana) met een vriend naar een concert. Antoine blijft thuis met zoontje Melvil (Zoé Iorio).

Liefde tegenover haat
Antoine realiseert zich dat er iets gaande is als de sirenes buiten almaar luider worden en de binnenkomende appjes talrijker. Parijs staat op z’n kop. In de chaos zoekt Antoine dagenlang naar zijn vrouw, tot het bericht komt dat ze is overleden. In een opwelling plaatst hij een bericht op Facebook, dat zijn leven zou veranderen. Al gauw loopt hij alle talkshows af om zijn verhaal te vertellen. Een verhaal van liefde tegenover haat. Een verhaal dat blijkbaar velen aanspreekt. Het kindje is goed gecast, maar dat is niet wat het succes bepaalt. Belangrijker is de rol van de vader, en die wordt door Pierre Deladonchamps jammer genoeg vrij vlak en onuitgesproken neergezet. Dat is een gemiste kans in een film die emotioneel hard zou moeten binnenkomen.