Last night in Soho (2021)

Eloise (Thomasin McKenzie, r.o.) is aangenomen op de modeacademie in de Londense wijk Soho. Daar aangekomen heeft de schuchtere jongedame moeite aan- sluiting te vinden bij haar vlot gebekte medestudentes. Liever vlucht ze in een fantasiewereld, waarin het Londen van weleer centraal staat. Deze fantasiewereld lijkt ’s nachts werkelijkheid te worden: in levensechte ‘dromen’ stapt Eloise het Soho van omstreeks 1965 binnen. Daar volgt ze het leven van de jonge Sandie (Anya Taylor-Joy, l.b.). Zij hoopt zangeres te worden, maar valt in verkeerde handen. Eloise lijkt een machteloze toeschouwer, maar dan blijkt dat ze wel degelijk invloed kan uitoefenen op Sandie’s lot.

Hip en cool
In eerste instantie laat regisseur Edgar Wright (‘Baby driver’) Londen anno 1965 zien zoals we willen dat het was: veel glitter en glamour, met hippe winkels, coole nachtclubs, knipperende neonverlichting en imposante bioscopen (met op de gevel een levensgroot affiche van de Bond-film ‘Thunderball’). Maar al snel onthult Wright de verdorvenheid onder de glanzende oppervlakte. Sandie’s manager Jack (Matt Smith, r.b.) dwingt haar met allerhande ‘belangrijke’ mannen naar bed te gaan. Zaken als seksisme en uitbuiting blijken (zeker) ook in die tijd een treurige werkelijkheid. Pas op met nostalgie, is de boodschap van Wright. Geen enkel decennium was alleen maar leuk en fantastisch.

Cynisch
Meesterlijk combineert de film qua muziekkeus het mooie met het sinistere. ‘Downtown’ van Petula Clark, normaal een opwekkende ode aan de grote stad, wordt door de treurige beelden van Sandie’s teloorgang een cynisch nummer. En nu pas valt op dat de openingsmaten van Cilla Blacks ‘You’re my world’ – bestaande uit korte vioolaanslagen – veel lijken op de snerpende violen uit ‘Psycho’, waardoor het zoete ‘You’re my world’ ook iets engs krijgt.

Slordig
‘Last night in Soho’ heeft één nadeel, en dat is Eloise. Zij is de hoofdpersoon, maar tegelijk het irritantste karakter. Ze is paranormaal begaafd, waardoor ze overleden mensen kan ‘zien’. Je zou denken dat ze daar wel aan gewend is geraakt, maar zodra er een schaduwfiguur opduikt zet Eloise het op een gillen én rennen. En dat doet ze vaak, héél vaak… Het feit dat de ietwat muizige, constant angstig om zich heen kijkende Thomasin McKenzie deze rol speelt werkt ook niet mee. Zo’n slordig uitgewerkt centraal personage dat door een ver- keerd gecaste actrice wordt neergezet, zou voor de meeste films de nekslag betekenen. Het is te danken aan het prima plot, de mooie aankleding, de goede muziek en het optreden van een aantal Britse iconen uit de jaren zestig – zoals Diana Rigg in haar laatste rol – dat ‘Last night in Soho’ toch de moeite waard blijft.