3 faces (2018)

Jafar Panahi slaagt er, ondanks een sinds 2010 lopend Iraans beroepsverbod, nog steeds in films te maken. Helaas mocht hij ook dit keer niet naar Cannes om een prijs in ontvangst te nemen.

Filmmaker Jafar Panahi werkte eerst voor zijn oudere collega en mentor Abbas Kiarostami, die in 2016 overleed. In 1995 debuteerde Panahi zelf als regisseur met zijn speelfilm ‘The white balloon’, waarvoor hij ook het script schreef en de montage deed. Na daarvoor diverse prijzen te hebben gewonnen, kwam hij met minstens zo succesvolle films als ‘The mirror’, ‘The circle’ en ‘Offside’. In veel van zijn films staan humanistische waarden en de (onderdrukte) rol van vrouwen centraal. Dit gegeven cultiveert hij in ‘3 faces’ door zichzelf te spelen – en hij wordt te hulp geroepen door een vrouw. ‘3 faces’ opent met die vrouw. De emotionele, jonge Marziyeh (Marziyeh Rezaei) maakt een filmpje van zichzelf in een grot, waarin ze wanhopig betoogt dat ze actrice wil worden, maar door haar traditionele familie wordt gedwongen te trouwen.

Afgelegen bergdorp
Het verontrustende filmpje heeft zijn weg gevonden naar Panahi en de gevierde actrice Behnaz (Behnaz Jafari). Omdat zij vrezen dat Marziyeh zichzelf iets heeft aangedaan, besluiten ze haar te gaan zoeken. Ze rijden van Teheran naar een afgelegen bergdorp in het noordwesten van Iran, niet toevallig het gebied waar Panahi zelf vandaan komt. Ze vinden er Marziyehs familie, maar het meisje is al dagen spoorloos. Haar beste vriendin Maedeh lijkt meer te weten. Panahi verwerkt in zijn film humoristische verhalen over de rol van de voorhuid na een besnijdenis en het lot van een geliefde dekstier als commentaar op het machismo in Iran. Het derde gezicht uit de titel, dat overigens buiten beeld blijft, is dat van de oudere, door de politiek aan de kant geschoven actrice Shahrzad. Zij vertolkt het verleden van de cinema, Behnaz het heden en Marziyeh de toekomst. ‘3 faces’ (winnaar beste ­scenario in Cannes) is een fraaie parabel, maar wellicht iets te voorspelbaar.