Southpaw (2015)

'Southpaw' staat voor 'linkspoot', oftewel linkshandige. Bokser Billy 'The Great' Hope heeft een vernietigende linkshandige stoot in huis, die al vele tegenstanders knock-out op de mat deed belanden. Tot het leven hém een dreun verkoopt.Denk je aan boksfilms, dan denk je aan 'Rocky' en 'The fighter'. Die hebben gemeen dat het vooral draait om de gevechten buiten de ring. Er vallen harde klappen in het privéleven van de hoofdpersoon, tot deze uitgeput in de touwen hangt. Maar ziedaar: hij worstelt, komt boven, en knokt zich een weg terug in het leven. Dit komt symbolisch tot uiting in een laatste bokswedstrijd, waar hij als 'morele' winnaar uitkomt. Het zijn clichés, maar krachtige clichés. Dus het is helemaal niet erg dat er om de zoveel jaar een boksfilm verschijnt die dit stramien volgt. Dat is nu 'Southpaw'.

Alles kwijt
Als de vrouw van bokskampioen Billy 'The Great' Hope (Jake Gyllenhaal) om het leven komt, stort zijn wereld in. Hope's carrière ligt in puin, hij moet al zijn bezittingen verkopen en tot overmaat van ramp moet hij het gezag over zijn dochter overdragen aan de Kinderbescherming. In een smoezelige sportschool onder leiding van ex-bokser Tick Wills (Forest Whitaker) probeert Hope zijn carrière en leven weer op te pakken.

Cliché mentor
'Southpaw' is gevarieerd genoeg om niet als zoveelste boks-kloon de boeken in te gaan, behalve op één punt. Whitakers trainer Wills is wel heel schaamteloos gemodelleerd naar Morgan Freemans rol van Eddie Dupris in de genre-klassieker 'Million dollar baby'. Ook Tick is een oudere, donkere, filosofisch ingestelde mentor, en ook hij heeft een blind oog.

Sprekende ogen
Jake Gyllenhaal maakt een mooie transformatie door en vormt het hart van de film. De acteur is in het begin haast onherkenbaar: opgepompt tot een spierbundel, onder de tatoeages, en erg agressief in de ring; van enige subtiliteit of tactisch boksen is geen sprake. "Je moet leren dat verdedigen meer is dan klappen opvangen met je hoofd", meldt Tick droogjes aan zijn nieuwe protegé. Dat Billy Hope meer wordt dan een eendimensionale vechtersbaas, is aan Gyllenhaal te danken. De acteur heeft erg sprekende ogen. Hij kan wel uit frustratie de boel kort en klein slaan, maar je gelooft het 'waarom' pas door zijn blauwe kijkers, want daarin zie je zijn echte verdriet.

Emoties afdwingen
Het is mooi om te zien hoe Hope, met zeer veel vallen en opstaan, er probeert te zijn voor zijn dochtertje Leila (pittig neergezet door Oona Laurence). Hij is lomp en een beetje dommig, zij is slimmer en wereldwijzer dan haar jonge leeftijd doet vermoeden. Soms gaat het verhaal van 'Southpaw' wat kort door de bocht om bepaalde emoties bij de kijker af te dwingen. Leila raakt niet alleen haar moeder kwijt, maar belandt ook nog eens in een kindertehuis. Hoe zielig wil je het hebben? Maar deze onvolkomenheden worden ruimschoots goed gemaakt door een excellerende Jake Gyllenhaal.